داستان کوتاه پند آموز

مردی در خواب میدید

  داشت در جنگل‌های آفریقا قدم می زد که ناگهان صدای وحشتناکی که دائم داشت بیشتر می شد به گوشش رسید. به پشت سرش که نگاه کرد دید شیر گرسنه‌ایی با سرعت باورنکردنی دارد به سمتش می‌آید و بلافاصله مرد پا به فرار گذاشت و شیر که از گرسنگی تورفتگی شکمش کاملا به چشم می‌زد داشت به او نزدیک و نزدیک‌تر می‌شد که ناگهان مرد چاهی را در مقابل خود دید که طنابی از بالا به داخل چاه آویزان بود.

سریع خود را به داخل چاه انداخت و از طناب آویزان شد. تا مقداری صدای نعره‌های شیر کمتر شد و مرد نفسی تازه کرد متوجه شد که در درون چاه ماری عریض و طویل با سری بزرگ برای بلعیدن وی لحظه‌شماری می‌کند. مرد داشت به راهی برای نجات از دست شیر و اژدها فکر می‌کرد که متوجه شد دو موش سفید و سیاه دارند از پایین چاه از طناب بالا می‌آیند و همزمان دارند طناب را می‌خورند و می‌بلعند.

مرد که خیلی ترسیده بود با شتاب فراوان داشت طناب را تکان می‌داد تا موش‌ها سقوط کنند اما فایده‌ایی نداشت و از شدت تکان دادن طناب داشت با دیواره‌ی چاه برخورد می‌کرد که ناگهان دید بدنش با چیز نرمی برخورد کرد. خوب که نگاه کرد دید کندوی عسلی در دیواره‌ی چاه قرار دارد و دستش که آغشته به عسل بود را لیسید و از شیرینی عسل لذت برد و شروع کرد به خوردن عسل و شیر و اژدها و موش‌ها را فراموش کرد که ناگهان از خواب پرید.

خواب ناراحت‌کننده‌ای ی بود و تصمیم گرفت تعبیر آن را بیابد و نزد عالمی رفت که تعبیر خواب می‌کرد و آن عالم به او گفت تفسیر خوابت خیلی ساده است:

شیری که دنبالت می‌کرد ملک الموت(عزراییل) بوده.

چاهی که در آن اژدها بود همان قبرت است.

طنابی که به آن آویزان بودی همان عمرت است.

و موش سفید و سیاهی که طناب را می‌خوردند همان شب و روز هستند که عمر تو را می‌گیرند.

مرد گفت ای شیخ پس جریان عسل چیست؟

گفت: عسل همان دنیاست که از لذت و شیرینی آن مرگ و حساب و کتاب را فراموش کرده‌ای.

ﺷﺨﺼ ﺳﺮﻭ ﺎﺭﺵ ﺑﻪ ﺩﻮﺍﻥ ﻗﻀﺎﻭﺕ ﺸﺪ ﻭ ﻫﺮ ﻭﻗﺖ ﺶ ﺍﺯ ﺁﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﺤﻤﻪ ﻗﺎﺿ ﺑﺮﻭﺩ ﺩﺭ

ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﻼﻫﺶ ﺭﺍ ﺟﻠﻮ ﺧﻮﺩ ﻣ ﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﻼﻩ ﺭﺍ ﻗﺎﺿ ﻓﺮﺽ ﺮﺩﻩ ﻭ ﺁﻧﻪ ﻪ ﻣﺨﻮﺍﺳﺖ ﺩﺭ

ﻣﺤﻤﻪ ﺑﻮﺪ ﺑﻪ ﻼﻩ ﻣﻔﺖ ﻭ ﺭﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭﻭﻍ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﺴﻨﺠﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﻧﺰﺩ ﻗﺎﺿ ﻣﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﺳﺨﻨ ﺑﻪ

ﺿﺮﺭ ﺧﻮﺩ ﻧﻮﺪ .

ﻮﻥ ﺮﺳﺪﻧﺪ ﺍﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻣﺤﻤﻪ ﺴﻨﺪ ﺭﺍ ﻄﻮﺭ ﺍﻨﻄﻮﺭ ﺩﺭﺳﺖ ﻭ ﺑ ﻏﻠﻂ ﺩﺭ ﻣﺤﻀﺮ ﻗﺎﺿ ﻣﻮﺋ

ﺗﺎ ﺑﻪ ﻧﻔﻊ ﺗﻮ ﺣﻢ ﻣﺪﻫﺪ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ :

ﺍﻭﻝ ﻼﻩ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﻗﺎﺿ ﻣﻨﻢ

❌زندگی دیگران را نابود نکنیم❗️

جوانی از رفیقش پرسید : کجا کار می‌کنی ؟ پیش فلانی، ماهانه چند می‌گیری؟ ۵۰۰۰. همه‌ش همین؟ ۵۰۰۰ ؟ چطوری زنده‌ای تو؟ صاحب کار قدر تو رو نمی دونه، خیلی کمه ! یواش یواش از شغلش دلسرد شد و درخواست حقوق بیشتر کرد ، صاحب کار هم قبول نکرد و اخراجش کرد ، قبلا شغل داشت، اما حالا بیکار است.

زنی بچه‌ای را به دنیا آورد، زن دیگری گفت : به مناسبت تولد بچه‌تون، شوهرت برات چی خرید ؟ هیچی ! مگه میشه ؟! یعنی تو براش هیچ ارزشی نداری ؟! بمب را انداخت و رفت، ظهر که شوهر به خانه آمد، دید که زنش عصبانی است و کار به دعوا کشید و تمام.

پدری در نهایت خوشبختی است، یکی می‌رسد و می‌گوید : پسرت چرا بهت سر نمی‌زند ؟ یعنی آنقدر مشغوله که وقت نمیکنه ؟! و با این حرف، صفای قلب پدر را تیره و تار می‌کند

این است، سخن گفتن به زبان شیطان. در طول روز خیلی سؤال ها را ممکن است از همدیگر بپرسیم؛

چرا نخریدی؟

چرا نداری؟

یه النگو نداری بندازی دستت؟

چطور این زندگی را تحمل می‌کنی؟ یا فلانی را؟

چطور اجازه می دهی؟

ممکن است هدفمان صرفا کسب اطلاع باشد، یا از روی کنجکاوی یا فضولی و. اما نمی‌دانیم چه آتشی به جان شنونده می‌اندازیم !

شر نندازید تو زندگی مردم. واقعا خیلی چیزا به ما ربطی نداره! کور ، وارد خانه‌ی مردم شویم و کَر از آنجا بیرون بیاییم. مُفسد نباشیم.

این متن دومین مطلب آزمایشی من است که به زودی آن را حذف خواهم کرد.

زکات علم، نشر آن است. هر

وبلاگ می تواند پایگاهی برای نشر علم و دانش باشد. بهره برداری علمی از وبلاگ ها نقش بسزایی در تولید محتوای مفید فارسی در اینترنت خواهد داشت. انتشار جزوات و متون درسی، یافته های تحقیقی و مقالات علمی از جمله کاربردهای علمی قابل تصور برای ,بلاگ ها است.

همچنین

وبلاگ نویسی یکی از موثرترین شیوه های نوین اطلاع رسانی است و در جهان کم نیستند وبلاگ هایی که با رسانه های رسمی خبری رقابت می کنند. در بعد کسب و کار نیز، روز به روز بر تعداد شرکت هایی که اطلاع رسانی محصولات، خدمات و رویدادهای خود را از طریق

بلاگ انجام می دهند افزوده می شود.

زندگی ست دیگر.

همیشه که همه رنگ‌هایش جور نیست ،

همه سازهایش کوک نیست ،

باید یاد گرفت با هر سازش رقصید ،

حتی با ناکوک ترین ناکوکش،

اصلا رنگ و رقص و ساز و کوکش را فراموش کن،

حواست باشد به این روزهایی که دیگر برنمی گردد،

به فرصت هایی که مثل باد می آیند و می روند و همیشگی نیستند ،

به این سالها که به سرعت برق گذشتند،

به جوانی که رفت،

میانسالی که می رود،

حواست باشد به کوتاهی زندگی،

به پاییزی که رفت ،

زمستانی که دارد تمام می شود کم کم،

ریز ریز،

آرام آرام،

نم نمک.

زندگی به همین آسانی می گذرد.

ابرهای آسمان زندگی گاهی می بارد گاهی هم صاف است،

بدون ابر بدون بارندگی.

هر جور که باشی می گذرد،

روزها را دریاب.

______________________________________

مهم‌ترین درسی که از زندگی آموخت این بود که هیچکس شبیه حرف‌هایش نیست!

______________________________________

خانم معلمی تعریف می‌کرد :

در مدرسه ابتدایی بودم ؛ مدتی بود تعدادی از بچه‌ها را برای یک سرود آماده می‌کردم .

به نیّت اینکه آخر سال مراسمی گرفته شود برایشان  

پدر و مادرشان هم برای مراسم دعوت شده بودند و بچّه‌ها در مقابل معلّمان و اولیاء سرود را اجرا خواهند کرد

چندین بار تمرین کردیم و سرود رو کامل یاد گرفتند .

روز مراسم بچه‌ها را آوردم و مرتبشان کردم

باهم در مقابل اولیاء و معلّمان شروع به خواندن سرود کردند .

ناگهان دختری از جمع جدا شد و بجای خواندن سرود شروع کرد به حرکت انجام دادن جلوی جمع .

دست و پا تکان می‌داد و خودش رو عقب جلو می‌کرد و حرکات عجیبی انجام می‌داد

 بچه‌ها هم سرود را می‌خواندن و ریز می‌خندیدند ، کمی مانده بود بخاطر خنده‌شان هرچه رشته کرده بودم پنبه شود .!

 سرم از غصه سنگین شده بود و نمی‌تونستم جلوی چشم مردم یک تنبیه حسابیش هم بکنم .

خب چرا این بچّه این کار رو می‌کنه ؟! چرا شرم نمی‌کنه از رفتارش؟! این که قبلش بچّه ی زرنگ و عاقلی بود !!

نمونه ای خوب و تو دل بروی بچّه‌ها بود !!

 رفتم روبرویش ، بهش اشاراتی کردم ، هیچی نمی‌فهمید .

به قدری عصبانی‌ام کرده بود که آب دهانم را نمی‌توانستم قورت دهم .

خونسردی خود را حفظ کردم ، آرام رفتم سراغش و دستش را گرفتم ، انگار جیوه بود خودش را از دستم رها کرد و رفت آن طرف‌تر و دوباره شروع کرد .!

فضا پر از خنده حاضران شده بود ، همه سیر خندیدند .

نگاهی گرداندنم ؛ مدیر را دیدم رنگش عوض شده بود ، از عصبانیت و شرم عرق‌هایش سرازیر بود .

 از صندلیش بلند شد و آمد کنارم ، سرش را نزدیک کرد و گفت : فقط این مراسم تمام شود ، ببین با این بچه چکار کنم ؟! اخراجش می‌کنم ، تا عمر دارد نباید برگردد مدرسه .

من هم کمی روغنش را زیاد کردم تا اخراج آن دانش‌آموز حتمی شود

حالا اون کسی که کنارم بود ، مادر بچّه بود ، رفته بود جلو و تمام جوگیر شده بود

بسیار پرشور می‌خندید و کف می‌زد ، 

دخترک هم با تشویق مادر گرمتر از پیش شده بود

همین که سرود تمام شد پریدم بالای سن و بازوی بچه را گرفتم و گفتم :

چرا اینجوری کردی؟! 

چرا با دوستانت سرود را نخواندی؟!

دخترک جواب داد :

آخر مادرم اینجاست ، برای مادرم این ‌کار را می‌کردم !!

معلّم گفت : با این جوابش بیشتر عصبانی شده و توی دلم گفتم : آخر ندید بَدید همه مثل تو مادر یا پدرشان اینجاست ، چرا آنها اینچنین نمی‌کنند و خود را لوس نمی‌کنند ؟!

چشمام گرد شد و خواستم پایین بکشمش که گفت :

 خانم صبر کن بگذار مادرم متوجه نشود ، خودم توضیح می‌دهم ؛ مادر من مثل بقّیه مادرها نیست ، مادر من "کرولال" است ، 

چیزی نمی‌شنود و من با آن حرکاتم شادی و کلمات زیبای سرود را برایش ترجمه می‌کردم .

 تا او هم مثل بقّیه ی مادران این شادی را حس کند .! 

این کار من رقص و پایکوبی نبود ،

این زبان اشاره است ، زبان کرولال‌ها

همین که این حرف‌ها را زد از جا جهیدم ، دست خودم نبود با صدای بلند گریستم ، و دختر را محکم بغل کردم !!

آفرین دختر ، چقدر باهوش ، مادرش چقدر برایش عزیز ، ببین به چه چیزی فکر کرده ؟!!!

فضای مراسم پر شد از پچ‌پچ و درگوشی حرف زدن و . تا اینکه همه موضوع را فهمیدند ،

نه تنها من که هرکس آنجا بود از اولیا و معلّمان همه را گریاند !!

از همه جالبتر اینکه مدیر آمد و عنوان دانش‌آموز نمونه را به او عطا کرد !!!

ش دست همدیگر را گرفتند و رفتند ، گاهی جلوتر از مادرش می‌رفت و مثل بزغاله برای مادرش جست و خیز می‌کرد تا مادرش را شاد کند !!

درس اخلاقی زود عصبانی نشو ، زود از کوره در نرو ، تلاش کن زود قضاوت نکنی ، صبر کن تا همه‌ی زوایا برایت روشن شود تا ماجرا را درست بفهمی !!